BLOG

Ik parkeer de auto en loop de heuvel op, of eigenlijk is het een oude spoorlijn, al decennia buiten gebruik. Lopen moet ik. Mijn hoofd loopt over. Teveel ideeën, teveel plannen er is geen lijn meer in te krijgen.

Ook ik ben niet altijd zen en wat dan meestal helpt is; naar buiten! de natuur in. Wat nog beter helpt is lopen in de natuur. Dus zo begint mijn wandeltocht. Ik ben me bewust van mijn aanwezigheid in mijn hoofd en de afwezigheid in mijn lichaam. Een hoofd op pootjes loopt daar over de Dava way. Grappig hoe ik mezelf kan aanschouwen, me bewust ben en er niets meer aan kan doen. Het enige wat ik weet is dat lopen meestal helpt.

Ik zie de prachtige herfstkleuren en ik ruik de zoete geur van bomen hars en de aardse geur van mos en bladeren op de grond. Het is een beetje mistig, herfstig maar niet koud. Ook dit registreer ik met mijn gedachten. Nog steeds raken mijn voeten de aarde niet, dat doen ze natuurlijk wel maar niet met bezieling Alles speelt zich nog steeds af op zo’n 1.75m van de grond. Aargggg!

Wat het is, ik weet het niet maar het gebeurt hier vaker. De druk op het hoofd is fysiek voelbaar, ik hoor er meer mensen over. Gronden is vaak lastig, of dat nu komt door een collectieve energie, ley-lijnen, krachtpunten, mineralen in de grond. Ik weet het nog steeds niet maar het is een bekend fenomeen. Het is alsof de etherische wereld je naar boven trekt.

Ik weet ook dat als je dit weet om te buigen er inzichten komen die zo helder zijn dat het is alsof er zich een film voor je ogen afspeelt, alsof er iemand in je oren fluistert. Boodschappen zo helder dat je er niet omheen kan.

Terwijl ik denk aan alles wat ik nog moet doen en alles wat ik zou willen doen hoor ik iets wat buiten mijn eigen gedachtenstroom valt. Een andere stem neemt het over, of zijn het beelden? Maar ik wordt me ineens bewust van beukenootjes, eikeltjes en een andere onrust neemt het bijna over. Ik hoor geritsel in een berk die naast de oude spoorlijn groeit. Omdat de spoorlijn zich op zo’n 5 meter hoogte begeeft en de boom beneden in de grond staat, is de top van de boom op ooghoogte en daar, tussen de gele blaadjes rent een drukke eekhoorn rond. Ik stop en observeer hem, hij heeft duidelijk een missie.

Dan ziet hij mij en wordt nog een beetje drukker. Met zijn staart omhoog begint hij met zijn voorpootjes op de takken te slaan en een soort knorrend geluid te maken. Waarschijnlijk om zijn familieleden te waarschuwen voor het gevaar (dat ben ik) of om mij te imponeren. Ik blijf staan en wordt me bewust van de drukte waar deze kleine ziel mee te maken heeft. Het is herfst en zijn/haar dag bestaat uit voedsel verzamelen en verstoppen voor de winter. Over druk zijn gesproken… Het is een goed jaar voor fruit en noten en ik kan me zo voorstellen dat deze rode eekhoorn overuren maakt.

Het geknor en het slaan op de takken houdt op en we kijken elkaar aan. Ineens geen gedachten meer maar stilte, observeren, contact maken. Even ben ik onderdeel van het leven van een eekhoorn, ik voel met hem mee. Je zal maar je hele voedselvoorraad voor de winter bij elkaar moeten sprokkelen en dan ook nog eens moeten onthouden waar je het allemaal verstopt hebt.. Daar zijn mijn problemen ‘peanuts’ bij.

Dan verstillen ook deze gedachten, ik haal adem en zie een grote raaf overvliegen, in de verte klinkt een buizerd en de kleine eekhoorn laat zijn staartje zakken. Even rust, even ontspannen en uit de routine. Ik vervolg mijn pad, geobserveerd door 2 kleine kraaloogjes. Ik voel mijn voeten, mijn handen worden warm en met volle aanwezigheid vervolg ik mijn weg. Stilte.

Op de terugweg passeer ik de boom, de eekhoorn is weg. Waarschijnlijk weer op nootjesjacht. Ik keer terug met een leeg hoofd maar een heldere blik. De hoofdzaken zijn weer van de bijzaken te onderscheiden. De routine verbreken, in beweging komen en tegelijkertijd vertragen kan zo’n verschil maken.

Wil je zien waar ik mee bezig ben? Mijn website is vernieuwd: www.connectingimages.net

Zolang ik me kan herinneren voel ik me aangetrokken tot Groot-Brittannië. Toch duurde het vrij lang voordat ik het land echt ontdekte. Tijdens een rondreis door Schotland in 2008 viel ik als een blok voor dit specifieke deel van Groot-Brittannië. Ik raakte betoverd door de rauwheid van de Westkust en de Highlands. De krachtige energie, de natuur waar je niet doorheen loopt maar die je omarmd en koestert…

Terug in Rotterdam bleef Schotland in mijn systeem, ik bezocht het land nog een paar keer maar liet het ook weer even los.

Tot ik in 2018 eindelijk de stap durfde te maken…

Ik boekte voor zes weken een B&B op een biologische boerderij en maakte de lange reis met mijn kleine auto van IJmuiden met de boot naar Newcastle en met de auto naar de Noordoostkust. Na twee dagen reizen kwam ik aan in een kleurrijke bloemenzee. Op het erf van de sfeervolle boerderij stond een klein huisje en ik dacht: Als ik deze vakantie zo’n soort huisje vind dan weet ik dat ik hier ‘moet’ zijn. Drie weken later werd mij gevraagd of ik dat specifieke huisje wilde huren.

Een voorbeeld van de vele presentjes die ik heb mogen ontvangen in Schotland. 

Dankbaar voor dit prachtige cadeau maakte ik de reis terug naar Nederland, dit was geen toeval meer en ik moest eraan geloven. Verhuizen naar Schotland!

Ik zegde mijn baan op, verhuurde mijn appartement en vertrok. In eerste instantie voor een maand of drie maar dat werd langer.

Nieuwe mensen leren kennen, onderdeel worden van een community, mijn draai vinden. Het ging allemaal vrij makkelijk, ik zat in de flow, ik had mijn hart gevolgd.

Urenlange wandelingen in mijn eentje langs rivieren en door bossen brachten me pas echt terug bij mezelf. Ik werkte als vrijwilliger op de boerderij waar ik woonde en met mijn handen in de aarde raakte ik pas echt ‘gegrond’.

Iedere dag was (en is) bijzonder. De frisse, zuurstofrijke lucht, de geuren en de kleuren die door het afwisselende weer in dit land steeds veranderen. Ik raak er niet over uitgepraat en tegelijkertijd lijkt ieder woord wat ik zeg of schrijf te veel want uiteindelijk vond ik hier, op het platteland van Schotland de stilte.

De jaren die ik in de drukke stad doorbracht, de hersenspinsels, de innerlijke dialogen, alles kwam tot stilstand. Diepe stilte en daarmee kwam ik in contact met mezelf en met de bron.Inzichten kwamen en komen nog steeds. Een diepe heling vond plaats.

Inmiddels zijn we een aantal jaar verder en heeft de overweldigende stilte plaats gemaakt voor een verlangen om mijn ervaringen en inzichten te delen, om mijn verhaal te laten horen. Om weer in verbinding te komen met mensen en hen te begeleiden op hun reis. Niet om antwoorden te geven maar mensen uit te nodigen om de antwoorden in henzelf te vinden. Terug naar stilte zodat ze van daaruit hun eigen authentieke pad kunnen lopen. 

Schotland is echt een heel bijzonder land, betoverend bijna. En meer mensen voelen zich aangetrokken tot deze magische plek. Voel jij ook dat verlangen om Schotland te bezoeken?

Wil jij even tot rust komen en met jezelf in contact raken? Misschien is een van de retraites die ik organiseer iets voor jou. Of wil je graag het land ontdekken maar reis je liever niet alleen? Neem contact met me op, misschien kan ik je helpen met het organiseren van een rondreis op maat.

Even though I prefer to just ‘be’ when I am in nature. I sometimes bring my camera with me. This doesn’t happen a lot because filming usually brings me into my ‘mind’ as it is related to my other profession (video producer). When I ‘have to’ film I have to think about the shots I need, the sound recording and the questions I have to ask.

But sometimes, when the light is like magic and the weather is good I like to catch nature’s beauty. I call it catching as I don’t need to make a professional video so I can allow myself to wait for the right moment and light. I just have to be, breathe and observe. 

Pretty often I then loose myself in the act of filming. I really forget everything around me and I just let my self lead by the sunlight and the landscape. This state of ‘mind’ or actually I would like to call it; this state of being is comparable with meditation. It is healing, relaxing and exciting at the same time. And the best part of it? When I get home I can edit the footage and enjoy my walk and the beauty of nature again.

Diana