Ik parkeer de auto en loop de heuvel op, of eigenlijk is het een oude spoorlijn, al decennia buiten gebruik. Lopen moet ik. Mijn hoofd loopt over. Teveel ideeën, teveel plannen er is geen lijn meer in te krijgen.
Ook ik ben niet altijd zen en wat dan meestal helpt is; naar buiten! de natuur in. Wat nog beter helpt is lopen in de natuur. Dus zo begint mijn wandeltocht. Ik ben me bewust van mijn aanwezigheid in mijn hoofd en de afwezigheid in mijn lichaam. Een hoofd op pootjes loopt daar over de Dava way. Grappig hoe ik mezelf kan aanschouwen, me bewust ben en er niets meer aan kan doen. Het enige wat ik weet is dat lopen meestal helpt.
Ik zie de prachtige herfstkleuren en ik ruik de zoete geur van bomen hars en de aardse geur van mos en bladeren op de grond. Het is een beetje mistig, herfstig maar niet koud. Ook dit registreer ik met mijn gedachten. Nog steeds raken mijn voeten de aarde niet, dat doen ze natuurlijk wel maar niet met bezieling Alles speelt zich nog steeds af op zo’n 1.75m van de grond. Aargggg!
Wat het is, ik weet het niet maar het gebeurt hier vaker. De druk op het hoofd is fysiek voelbaar, ik hoor er meer mensen over. Gronden is vaak lastig, of dat nu komt door een collectieve energie, ley-lijnen, krachtpunten, mineralen in de grond. Ik weet het nog steeds niet maar het is een bekend fenomeen. Het is alsof de etherische wereld je naar boven trekt.
Ik weet ook dat als je dit weet om te buigen er inzichten komen die zo helder zijn dat het is alsof er zich een film voor je ogen afspeelt, alsof er iemand in je oren fluistert. Boodschappen zo helder dat je er niet omheen kan.
Terwijl ik denk aan alles wat ik nog moet doen en alles wat ik zou willen doen hoor ik iets wat buiten mijn eigen gedachtenstroom valt. Een andere stem neemt het over, of zijn het beelden? Maar ik wordt me ineens bewust van beukenootjes, eikeltjes en een andere onrust neemt het bijna over. Ik hoor geritsel in een berk die naast de oude spoorlijn groeit. Omdat de spoorlijn zich op zo’n 5 meter hoogte begeeft en de boom beneden in de grond staat, is de top van de boom op ooghoogte en daar, tussen de gele blaadjes rent een drukke eekhoorn rond. Ik stop en observeer hem, hij heeft duidelijk een missie.
Dan ziet hij mij en wordt nog een beetje drukker. Met zijn staart omhoog begint hij met zijn voorpootjes op de takken te slaan en een soort knorrend geluid te maken. Waarschijnlijk om zijn familieleden te waarschuwen voor het gevaar (dat ben ik) of om mij te imponeren. Ik blijf staan en wordt me bewust van de drukte waar deze kleine ziel mee te maken heeft. Het is herfst en zijn/haar dag bestaat uit voedsel verzamelen en verstoppen voor de winter. Over druk zijn gesproken… Het is een goed jaar voor fruit en noten en ik kan me zo voorstellen dat deze rode eekhoorn overuren maakt.
Het geknor en het slaan op de takken houdt op en we kijken elkaar aan. Ineens geen gedachten meer maar stilte, observeren, contact maken. Even ben ik onderdeel van het leven van een eekhoorn, ik voel met hem mee. Je zal maar je hele voedselvoorraad voor de winter bij elkaar moeten sprokkelen en dan ook nog eens moeten onthouden waar je het allemaal verstopt hebt.. Daar zijn mijn problemen ‘peanuts’ bij.
Dan verstillen ook deze gedachten, ik haal adem en zie een grote raaf overvliegen, in de verte klinkt een buizerd en de kleine eekhoorn laat zijn staartje zakken. Even rust, even ontspannen en uit de routine. Ik vervolg mijn pad, geobserveerd door 2 kleine kraaloogjes. Ik voel mijn voeten, mijn handen worden warm en met volle aanwezigheid vervolg ik mijn weg. Stilte.
Op de terugweg passeer ik de boom, de eekhoorn is weg. Waarschijnlijk weer op nootjesjacht. Ik keer terug met een leeg hoofd maar een heldere blik. De hoofdzaken zijn weer van de bijzaken te onderscheiden. De routine verbreken, in beweging komen en tegelijkertijd vertragen kan zo’n verschil maken.
Wil je zien waar ik mee bezig ben? Mijn website is vernieuwd: www.connectingimages.net
